Gelukkig komt de stoet van oude en nieuwe bekenden naar Pébru met vlagen, er zitten ook genoeg rustmomenten tussen om even op adem te komen. En daar maken we dan ook dankbaar gebruik van. Als het straks weer grote vakantie is, zijn de volle dagen een minder groot “probleem”, nu gaat de wekker 4 dagen om 6.45 en worden ze fris en fruitig op school verwacht. Dus een paar niksdagen zoals dit weekend zijn uitstekend, kunnen ze er komende week weer uitgerust tegenaan.

Spelen doen ze toch wel, wat een fantasie. Het is gewoon leuk om vlieg aan de muur te spelen en af te luisteren wat ze zoal verzinnen, ik vind het echt een gave dat ze met takjes uit de tuin en een emmertje hele avonturen beleven. En Brutus, de kippen en alle denkbeeldige figuren worden allemaal betrokken bij het spel.

Liefdes……..
Nog geen 5 en nu al hartenbreeksters. Mina heeft “jommens” bij de vleet, weet niet wie ze moet kiezen, ze heeft er zoveel. Maar na de valentijnskaart van Sjors is hij toch wel favoriet, iedere dag passeert zijn naam wel de revue. De kaart wordt gekust, geaaid en verlangend bestudeert. Mamma heeft gespeld wat er op de kaart staat, de tekst kent ze inmiddels uit haar hoofd. Dus Sjors, groot verzoek van Mina, als je dit leest, kom maar weer snel naar Pébru….
Janna is niet zo geïnteresseerd in jongens, maar nu heeft Cupido toch raak geschoten. Isaak (10 jaar, de zoon van vrienden) is het helemaal. Ze zijn inmiddels getrouwd en ik ken mijn eigen kind niet meer terug, wil de hele dag hand in hand lopen, kusjes geven en danst in het rond. Een lust voor het oog, tot groot verdriet van haar zus, want die heeft even geen heer voor handen en voelt ze erg alleen (de actreutel..) “Ik gun het Janna wel hoor mam, maar het is wel heel zielig voor mij, ik heb helemaal niemand”.

Maar dit kan binnen een paar dagen, wat zeg ik binnen een paar uur, weer kompleet anders zijn. Afleiding in de vorm van van alles zorgt ervoor dat Mina weer door de tuin stormt met een grote glimlach op haar gezicht, terwijl Janna de achtervolging inzet met de loopfiets. Die worden vervolgens aan de kant gegooid (gelukkig stevige kwaliteit) en de dames storten zich op het bloemenveldje om zich toe te leggen op het plukken van boekketen voor mams.
En dan verschijnt weer de volgende afleiding in de vorm van een nieuwe cursist, dit keer met aanhang en/of supporters in dezelfde leeftijdscategorie als de dames. Dus de hut wordt weer opnieuw ontdekt, de klimboom moet worden gedemonstreerd, de verkleedkist wordt opgekeerd en uitgespit en wij worden onderworpen aan een nieuw spektakel. Wat een leven, heerlijk!!

Buitenschoolse activiteiten…..
Sinds een paar maanden ben ik zwemmoeder op school. Ik voel heel sterk de behoefte om te “integreren” en na de diverse vruchteloze pogingen contact te leggen op of bij school, heb ik me op het zwemmen gestort. De Fransen zijn niet zulke gezelligheidsdieren als wij Nederlanders. Een kopje koffie samen drinken of gewoon iets afspreken, kent men hier niet, althans niet in het gebied waar wij wonen. Hier werken beide ouders, is het niet buitenshuis dan wel op de boerderij, maar nu dus een kans onderdeel te zijn van de gemeenschap.

Wat een verschil met Nederland, de meeste kinderen van een jaar of 6 kunnen absoluut niet zwemmen, het is hier ook geen onderdeel van het dagelijks leven. Gelukkig hebben Janna en Mina door het bad in de tuin geen watervrees en storten ze zich vol overgave in het diepe. Zwemdiploma’s is hier ook niet bekend, maar de eerste twee weken van Juli gaan ze op les, iedere dag een half uur, na die periode kunnen ze dan zwemen. Kan hier misschien wel het grote bad op van 1.50 diep. Nu staat er namelijk nog een ondiep bad waarvan ik weg kan lopen en met een gerust hart een klusje in de tuin kan doen.

Ook gaan de meisjes steeds vaker op de vrije woensdag naar de ADN. Het bevalt ze ontzettend goed en ze hebben er andere vriendjes & vriendinnetjes dan op school. Het geeft mij even mijn handen vrij om door te gaan met verbouwen, nu oma Elsje terug naar Nederland is verhuist, gaan wij komende winter groter wonen. Er moet alleen nog wel het één en ander gedaan worden……

Janna & Mina die willen helpen met de verfkwast is geen goed idee gebleken, het stukje wat gewit moest worden was nou net het enige deel wat werd over geslagen. Dus mams in alle rust aan de klus, meiden helemaal blij met een bezoek aan een echt kasteel, met z’n allen naar de grotten, naar de bioscoop of gewoon lekker de hele middag legitiem schilderen en knutselen.

Uit logeren……

Een avondje, nachtje zonder kinderen is voor ons een grote luxe. Met geen oppas in de buurt proberen we het er altijd van te nemen als we in Nederland zijn. Natuurlijk zorgt dat ook weer voor nog meer drukte binnen het schema, want om nou op de bank te gaan zitten terwijl we eindelijk een keertje op stap kunnen, jaaa daaaaag,
Dus opa & oma worden lief aangekeken (die zijn allang blij de meisjes een keertje helemaal voor zich alleen te hebben) en de dames worden gedropped. Als we belangstellend bellen om te vragen of alles het nog doet, worden onze zorgen weggewuifd. Gerustgesteld gaan we verder met genieten van onze vrije tijd in de wetenschap dat Janna en Mina het heerlijk hebben. Vooral uitslapen en niet de hele dag klaar te hoeven staan voor allerhande zaken, HEERLIJK. Een keertje meer dan 2 bladzijdes achter elkaar kunnen lezen, wat een luxe.
Maar de stilte die er ‘smorgens heerst als ik (natuurlijk) gewoon om 7.00 wakker ben en de doelloosheid als de ochtend voorbij kruipt totdat we ze mogen gaan halen, niet leuk.
Dus het weerzien is zeer hartelijk en welgemeend, al hebben ze absoluut geen tijd gehad ons te missen, sterker nog bij de informatieve telefoontjes tijdens hun verblijf wordt er systematisch geweigerd met ons te spreken. ECHT geen zin/tijd/belangstelling.

De Meerlingendag…..

Wat een hoop mensen, wat een opkomst. Op de zonnige zondag waren we al vroeg present in Harderwijk. Vroeg omdat we in de late middag nog een afspraak hadden en toch optimaal wilden genieten van hetgeen geboden. Nou dat hebben we geweten, wat een rijen, wat een tweelingen.
Het was wat overweldigend, ook omdat we de avond ervoor waren aangekomen in Nederland en
zulke mensenmassa’s hier alleen met 14 Juli op de kade staan in Argentat bij het vuurwerk…..
Gelukkig hebben we de droomwens kunnen zien en de stapstenen zonder natte voeten bezocht.
Verder was vooral de speeltuin favoriet. Ze waren er niet weg te slaan en dat terwijl er zoveel te zien was. Het heeft ons wel doen beseffen dat pretparken voorlopig nog geen must zijn, geef het volk een zandbak, glijbaan en een klimtoestel en zie, blije gezichten.

Ook dit keer vond ik het een feest al die verschillende koppies te zien, ze gelijk en toch zo anders.
Wel bewust hetzelfde of juist helemaal verschillend aangekleed. Ook nu viel me de onvoorwaardelijke liefde tussen kinderen op. Ik heb destijds voor mijn werk veel tweelingen gefotografeerd en toen al zag ik die zorgzaamheid en tederheid tussen beiden. In mijn beleving heel anders dan tussen gewone broers en zussen. Met een natuurlijk vanzelfsprekendheid vullen ze elkaar aan zonder dat het benauwend is. Ook bij Janna & Mina zie ik die symbiose, samen maar toch ook echt alleen.

Zo afwachtend als de één kan zijn, zo direct is de ander. En waar de één achterblijft, wordt deze door de ander automatisch aan de hand genomen en verder begeleid. Natuurlijk botst het ook wel, maar dat lijkt me alleen maar heel gezond, zal nog wel vaker voorkomen in hun leven, kunnen ze maar beter al vroeg mee leren omgaan. Ieder mens zijn eigen wensen.

En met deze theorette sluit ik af en ga weer de tuin in. Ik wens jullie een prachtige zomer met al het goeds, wie weet tot een keer ziens.

Een zonnige franse groet,

Babs Mollema